पहिल्या तीन महिन्यातलं बाळ म्हणजे डॉक्टरच्या म्हणण्यानुसार गर्भ. मग हा गर्भ असतो कसा, त्याची वाढ कशी होते. हे सगळं एेकून माहित होतं. पण असंच का, कसं, कधी, केव्हा याला उत्तर नव्हती. शेजार-पाजारचे, घरचे सांगणार तसं एेकायचं आणि स्वतःची आणि बाळाची काळजी घ्यायची, हे आम्हाला पटणारं नव्हतं.
मित्र-मैत्रिणींनी देखील गरोदरपणावरची पुस्तकं भेट दिली होती. ती वाचूनही आमचं समाधान व्हायचं नाही. शिवाय मोबाईलवर प्रेग्नंसी अॅपही डाऊनलोड केलेलं होतं. त्यामुळे आमच्या प्रश्नांची उत्तरं मिळवण्यासाठी वा वाचलेलं पडताळून पाहण्यासाठी आम्हाला गुगलच आमचा सोबती वाटू लागला. त्या काळात आम्ही इतकं गुगलमय झालो होतो की जरा कुठे खट्ट झालं की आम्ही 'गुगल' करायचो.
सुरूवातीला जरा जास्तच पोटात दुखू लागलं किंवा आणखी कसला किरकोळ त्रास होऊ लागला तरी आम्ही डॉक्टरकडे पळायचो. पुढे तर गुगलवरचा विश्वास इतका वाढला की, बाळाच्या हालचाली कमी जाणवताहेत, कर गुगल. बाळ आपल्या बोलण्याला रिस्पॉन्स देत नाहीय, कर गुगल. मला रविवारी रात्री 12 च्या दरम्यान ब्लीडिंग सुरू झालं तेव्हाही आम्ही पहिल्यांदा गुगलवलर सर्च केलं. आमचं पिल्लू आमच्यासोबत येण्यास अजून आठ-बारा तासांचा अवधी आहे, असं कळल्यावर आम्ही दोघंही बिनधास्त झोपून गेलो आणि सकाळी अकराच्या सुमारास डॉक्टराकडे गेलो. (हे जेव्हा मी माझ्या घरच्यांना आणि राणे काकींना सांगितलं तेव्हा मात्र त्यांच्याकडून मला भरपूर ओरडा मिळाला.)
काहीही असो, गुगलवर उगाच हे कर ते करू नको, अशा दमदाटी वजा सूचना नव्हत्या. तिथे फक्त आमच्या प्रश्नांनाच उत्तर मिळायची नाहीत, तर एखादी ममा, मॉमही भेटायची जी तिचे अनुभव शेअर करायची. नवनवीन टीप्स द्यायची. एकूणच त्या काळात गुगलने आम्हाला अगदी मस्त साथ दिली होती.
